در علل الشرائع است که چون ابو حنیفه بخدمت حضرت صادق علیه السّلام‏رسید، حضرت از وى پرسید: معنى آیه شریفه: قل‏ سِیرُوا فِیها لَیالِیَ وَ أَیَّاماً آمِنِینَ‏یعنى: بگو شبها و روزهائى در کمال امن در زمین راه روید، چیست؟ و این زمین کجاست؟ ابو حنیفه گفت: گمان میکنم مقصود ما بین مکه و مدینه باشد حضرت صادق رو کرد باصحاب خود و فرمود: اطلاع دارید که در راه مکه و مدینه جلو مردم را میگیرند و اموال آنها را بغارت برده و آنها هم از جان خود ایمن نیستند و کشته میشوند؟عرض کردند:آرى و با این گفتگو ابو حنیفه ساکت شد.آنگاه فرمود: اى ابو حنیفه! بگو بدانم معنى این آیه چیست: مَنْ دَخَلَهُ کانَ آمِناً یعنى هر کس داخل آن شود آسوده است این محل کدام قسمت از زمین است گفت: خانه خداست فرمود:البته میدانى که حجاج بن یوسف جرثقیل بخانه خدا بست و عبد اللَّه بن زبیر را که پناه بآنجا برده بود بقتل رسانید. آیا او در آنجا آسوده بود؟ابو حنیفه در اینجا نیز سکوت کرد. وقتى ابو حنیفه از خدمت حضرت خارج شد، ابو بکر حضرمى بحضرت عرضکرد:قربانت گردم! جواب این دو سؤال که از ابو- حنیفه فرمودى چیست؟ فرمود: مقصود از آیه اول که میفرماید: شبها و روزهائى در کمال امن در روى زمین راه بروید، یعنى با قائم ما اهل بیت در روى زمین با کمال امن راه بروید، و در آیه دوم که میفرماید: هر کس داخل آن شود آسوده است، یعنى هر کس با قائم بیعت کند و در سلک پیروان وى داخل شود و دست او را بفشارد در کمال امن خواهد بود.!